ولنتاینی عاشقانه!

کم کم داریم به عید نزدیک میشیم و اتفاقات قشنگ مثل عیدی های رنگارنگ دارن نم نم از راه میرسن. زمستون امسال یه زمستون خیلی کرخت و سرد واسم بود و به مرز افسردگی داشتم میرسیدم. اما اومدن آلیس و سورپرایزی که برام داشت همه ی اون افسردگی ها رو شست و برد.

فکر نمیکردم ولنتاین امسال آلیس برگرده و بتونیم باهم باشیم. ولی آلیس اومد و با اومدنش کلی شادی و گرما آورد. فردای روز ولنتاین کلی باهم رفتیم بیرون و عصر دیروقت تو ماشین بودیم که یهو آلیس مثل همیشه به شدت سورپرایزم کرد. اون قبلا واسه ولنتاین برنامه ریزی کرده بود و یهو با شکلات و کادوهای ریز و درشت رنگارنگش مواجه شدم. حسابیه حسابی جا خوردم و نمیدونستم چی باید بهش میگفتم و چطور احساساتم رو بهش نشون بدم. وای که چقدر کادوهاش قشنگ بودن و چقد انتظارش رو نداشتم. اولش کلی شکلات خوشگل و خوشمزه و بعدش... یه شمعدونی خیلی خاص شبیه به چراغای قدیمی و بعدش یه سازدهنی خیلی شیک با کتاب و سی دی آموزشش. من خیلی سازدهنی دوست داشتم و آلیس اینو از دوران دوستیمون فراموش نکرده بود و ولنتاین امسال با اون خاطره منو شگفت زده کرد. زبونم بند اومده بود و نمیدونستم چیکار کنم. تنها کاری که تونستم بکنم یه بوسه ی تشکر از لپاش بود. از یه طرف غرق عشق بودم و خیلی خوشحال و از طرفی ناراحت بودم که چرا من نتونستم براش کاری بکنم و چیزی براش آماده نکردم. چون فکر نمیکردم بیاد ولی هنوز دیر نشده بود و همونجا فالبداهه یه کادوی خیلی ساده براش آماده کردم ولی اصلا به پای کادوهای ناز و قشنگ آلیس نمیرسید. قشنگتر از هدیه ها عشق و محبت و سورپرایزی بود که آلیس منو باهاشون مبهوت کرد.دوستت دارم آلیسم!

خبر بعدی اینکه کنکور کارشناسی ارشدم رو هم دادم و خوب بود. به نسبتی که خونده بودم راضی بودم از خودم. به نتیجه اش زیاد فکر نمیکنم چون معلوم نیست اگه قبول شم هم بتونم برم یا نه. (به خاطر خبر بعدی!) کنکوری که اگه قبول شم (که حتما میشم!!) میتونم برم، کنکور کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد هست، چون تو شهر خودمون هست و همزمان میتونم هم کار کنم هم درس بخونم.

خبر دیگه ای که منتظرش بودم و امروز به دستم رسید، پذیرفته شدن درخواستم واسه کار بود. امروز به صورت نهایی با کارم موافقت کردن و قرار شد از بهار سال 91 مشغول به کار بشم. هوووراااااا. با رفتنم به سر کار میتونم آلیس رو ساپورت مالی کنم و کلی کادوهایی که دوس داره براش بگیرم.

خلاصه اینکه این چند روز روزای خیلی خوبی بودن و با خبرای خوب و اتفاقات خوش داریم به استقبال عید نوروز و سال جدید میریم...

تنها امید زندگی من تویی!

روزهای سرد زمستون با سردی های دیگه ای هم آمیخته شده. مشکل من در رفتن به کار، کنکور سراسری که در پیش رو دارم و بزرگترینشون دوری از آلیس.

معضلات کوچیک و بزرگی هستن که شدیدا فکرم رو مشغول کردن و هر کدوم به نحوی روی دیگری تاثیر گذاشتن. قرار بود تا بهمن ماه، موقعیت کاریم تثبیت بشه که فعلا متاسفانه به دلیل نقض قوانین که همیشه تو همه ی ادارات شاهدشون هستیم، پا در هوا مونده و واسه بدست آوردنش باید کفش های آهنی بپوشم. تا کنکور کارشناسی ارشد، نزدیک 20 روز مونده و استرس زیادی روم وارد کرده. اوضاع اقتصادی هم که همه شاهدش هستیم دلیل دیگه ی نگرانی های منه. همه ی این دلایل، به شدت تاثیرات منفیشون رو دارن میذارن و هر کدوم مکمل دیگری هستن.

میدونم که همه ی اینا یا به دست من، یا به دست خودشون در نهایت حل خواهند شد ولی دوری از آلیس باعث شده تاثیر منفیشون خیلی خستم کنه. وقتی آلیس پیشم بود، احساس آرامش خاصی میکردم و هیچ مشکلی تو ذهنم باقی نمی موند و سریعتر از اونی که فکرشو بکنم حل میشدن. آلیس منشا تمام انرژی های مثبتی بود که وجود داشت ولی حالا با نبودنش در کنارم باید با مشکلات بجنگم. 

هنوزم با این همه سرما، وقتی بهش فکر میکنم گرمای خاصی تو وجودم حس میکنم که منو نسبت به همه چی امیدوار میکنه، همین امید باعث میشه بیشتر و بیشتر تلاش کنم. با همه ی وجود مطئمن هستم که کلید تمام امید و آرزوهام آلیسه...

پ.ن: امیدوارم پست های بعدی رو با خبرهای خوش آپدیت کنم.